لبخند

امروز یجایی خوندم گاهی یه لبخند باعث میشه سرنوشت یه انسان عوض شه. این جمله منو  وادار به فکر کرد .

یکی از اخلاقای خوب من اینه که موقعی که ناراحتم و بی انرژی میرم تو لاک خودمو نمیذارم بقیه منو ببینن. دلیل مهم اینکه اون چند وقت اینجا رو تعطیل کرده بودم این بود که نمیخاستم انرژی منفیمو بهتون انتقال بدم. 

اکثر روزا که صبح زود از خونه میزنم بیرون به خورشید میگم ای خورشید تابان . منو شارژ کن تا بتونم مثل آفتاب به مردم بتابم . اکثر اوقات لبخند به لب دارم. هر جا میرم حتی یه جای خیلی غریب با صدای بلند سلام میکنم . با کسایی که دست میدم محکم دست میدم تا بقول خودم حس خوبمو انتقال بدم. گاهی که کنار دوستان قرار میگیرم دستم رو دور گردنشون میندازم و بهشون میگم چقدر از دیدنشون خوشحال میشم. از چیزای خوبشون تعریف و تمجید میکنم تا بهشون اعتماد به نفس بدم. بدترین و افراطی ترین قسمتم اینه که اگه بدونم مشکلی دارن مثل سیرو سرکه میجوشم و بیتاب میشم و حتی اگه کاری از دستم برنیاد سعی میکنم سراغشون رو بگیرم و بگم که چقدر ناراحتم. 

تمام این چیزهایی که نوشتم موقع تمرین دوچرخه اومد تو ذهنم. تجزیه و تحلیل اون جمله و مرور اخلاقای خودم. خدارو شکر کردم و از خدا خواستم هیچ وقت منو ازین مسیر دور نکنه. تو همین افکار تو ظل گرما داشتم تو جاده رکاب میزدم که یه خانوم و آقای مسافر که داشتن عکس میگرفتن برای من دست تکون دادن و با یه جمله سلام خسته نباشی چنان انرژی مضاعفی بهم دادن که مسافت باقی مونده رو با سرعت هرچه تمامتر رکاب زدم. انرژی ای که هنوز از دیدن لبخندشون و تن صدای گرمشون در وجودم موج میزنه.