در جواب کامنتای دوستان

یه اعتقاد یه هدف یا یه انگیزه همیشه باعث میشه انسان تحملش زیاد شه و راحت تر بتونه تو سختیا دووم بیاره. منم تو زندگیم با سختیهای زیادی دست و پنجه نرم کردمو هنوزم که هنوزه میکنم. چون به گفته خود خدا انسان در رنج آفریده شده. اما چیزی که من یاد گرفتم اینه که انسان باید انعطاف پذیر باشه و این نهایت ایمانه. باید بدونه این سختیها برای یه زمانه مشخصه و کافیه بتونی اون زمان رو رد کنی و هر چی جزع فزع کنی سرعت خودتو کم کردی. 

دومین موضوع هم فلسفه ایه که سرلوحه زندگی منه. شاید تکراری باشه از بس من تکرارش کردم. اما بازم مینویسمش. 

رنج ها بر سه قسمند : یا نتیجه اعمال خودمونن. یا باعث ارتقا درجه میشن یا در اونها صلاحی هست که در آینده معلوم میشه. 

گاه گاهی برام از مشکلاتتون مینویسین یا میپرسین چجوری اینقده صبوری؟ من صبور نیستم فقط انعطاف پذیرم. بدون اینکه به خدا شکایت کنم منتظر میشم تا ازون مهلکه تو مرور زمان در بیام. البته خطا هم دارما. ولی تلاشم بر اینه. امیدوارم خدا توانم رو بیشتر کنه. 

نیمه دوم زندگی یک زن...