خونه

همسر من بچه ی هشتم و آخر یه خانواده ست . این خانواده در یک خونه درن دشت زندگی میکردن که ۶ تا اطاق خواب داشت فقط با یه پذیرایی قد تالار عروسی . سرتاسر این خونه زیرزمین داشت با اطاق تنورخونه و یه اطاقم سردخونه . این خونه وسط یه باغ قرار داشت که چهارطرفش خالی بود . البته وقتی من عروس این خانواده شدم ازین باغ چن تا درخت انار نصفه نیمه کاره بیشتر باقی نمونده بود که گاهی با شلنگ بهشون آب میدادن . بالای پشت بوم هم یه اطاق جدا داشتن که چن تا تخت فنری فلزی توش بود و روشون تا سقف رختخواب چیده شده بود . خونه بسیار قدیمی بود . جوریکه دیگه چارچوبهای فلزیش پوسیده شده بود و سیمکشیهاش گاهی اوقات اتصالی میکرد . اما ذات خونه محکم و جوندار مونده بود . یکی از اخلاقای بد پدرجان این بود که وقتی یچیزی خراب میشد سختش بود اونو درست کنه و این مادر همسر رو زجر میداد . در زمان زنده بودن پدرجان یکی از موضوعات جنگ سر این بود که خونه تعمیرات میخاد و پدرجان زیربار نمیرفت . واسه همین مادر همسر همیشه غر میزد که منو ازین خونه ببرین . با نگاه کردن به خونه رد پای ۸ بچه و کلی نوه نتیجه و صدها مراسمی که توی اون خونه به شادی و عزا برگزار شده بود دیده میشد . از ننوی مخمل دستدوز نارنجی رنگ که با میخ طویله توی زیرزمین وصل بود تا دیگهای بزرگ مسی و لوازم پختن شیرینی و نون . 

پدرجان همیشه در جواب مادرهمسر میگفت بعد این همه سال بعد مرگمون منو از توی آپارتمان ببرن بیرون ؟ تا اونجا که تونست نه تعمیرات کرد و نه آپارتمان خرید . تا بعد فوتش با فروش یه ملک برای مادرهمسر یه اپارتمان خریدن و اونو به اونجا فرستادن و اون خونه رو خالی رها کردن . 

با اینکه مادرهمسر همیشه ارزوی یه خونه لوکس ترتمیز رو داشت حالا توی اون قفس (۱۲۰ متری) افسردگی گرفته و همش بهانه ی خونه خودش رو میگیره . توی این چندسال اون خونه قدیمی مخروبه شده و بچه ها هم حاضر نیستن توش هزینه کنن تا پیرزن بیچاره رو برگردونن به اونجا . 

دیشب که پیشش بودم بمن گفت من اگه مردم توی حموم خونه قدیمیم منو غسل بدین . غمگین شدم از حرفش . ما آدما هیچ وقت قدر چیزایی که داریمو نمیدونم و وقتی اونو از دست میدیم تازه برامون عزیز میشه . 

و مادرهمسر هیچ وقت نفهمید که تمام فامیل آرزوی داشتن اون خونه ی به اون بزرگی رو داشتن . نیمه دوم زندگی یک زن...