سید ابوالفضل

اومدم خونه لباس عوض کنم. یه سر هم به اینجا زدم. از همراهی و همدلی همتون ممنونم. ببخشید کامنتا رو بی پاسخ گذاشتم.اماالحق خوب دوستایی هستین

پدرجان تو دامداری تنها زندگی میکرد. قبلنا تو سرایداریش کارگر زندگی میکرد. اما اکثرشون اعتیاد داشتن و دزدی میکردن. تا اینکه عطاشونو به لقاشون بخشید و بیرونشون کرد. یه کارگر گرفت که صبح و عصر میومد شیردوشی و زفت و رفت گاوها و بعدش میرفت. 

منم برحسب عشقی که بهش داشتم روزی سه چهاربار بهش سر میزدم.

با اینکه کلید در دامداریشو داشتم هیچ وقت تحت هیچ شرایط بدون اذن داخل نمیشدم. بارها شده بود که در باز بود و من پشت در وایمیستادم و اینقده زنگ میزدم تا بهم اذن دخول بده. بعضی وقتا حس میکردم داره امتحانم میکنه. اما میزان حساسیتشو میشناختم. وقتی در رو دیر باز میکرد یا دیر جواب میداد بهش غر میزدم که من نگرانت میشم. همیشه میخندید که نترس من تو تنهایی نمیمیرم. من سرمو تو بغل همسرت میذارمو مرگ رو به آسونی فوت کردن در آغوش میکشم. منم لجم میگرفت و بوسش میکردم و بهش میگفتم مگه ازراییل مثل من خنگه که نیم ساعت پشت در معطل تو بمونه. اونم دهنشو کج میکرد و صداشو نازک میکرد و ادای منو در میاورد.

دیروز غروب کارمندمون بیمارستان بود و همسر اومده بود برا استراحت. پدرجان بهش زنگ زد بیا کارت دارم. از رفتن همسر تا خبر فوت پدرجان نیم ساعت طول نکشید. به همسر گفته که صدات کردم باهات خداحافظی کنم. میخام کنار تو بمیرم. فقط امشب منو تنها نذار و چشماشو میبنده. 

همسر هم اجازه نداد جنازه رو سردخونه ببرن. همون دیشب آوردنش خونه. طبق وصیتش تو حموم خونه شستنش و کفنش کردن. همون موقع شب دو تا کولر گازی تو اطاق وصل کردن و از دیشب تا حالا همه با آرامش در کنار پدر در حال خوندن قرآن هستیم تا فردا که تشییع جنازست. 

من گریم نمیاد . هی میرم بالا سرش به عادت گذشته میگم پیرمرد چاکرتم . قربون موهات برم که عین پشمکه. پاشو دیگه . با من حرف بزن. حوصله ام سر رفت. 

اگه دوست داشتید فردا شب نماز لیله الدفن براش بخونید. اسم این رفیق تنهاییای من سیدابوالفضل بود

 

 

نیمه دوم زندگی یک زن...