گیم نت

فک کنم هیچ حسی به مفید بودن برای دیگران نرسه. امیدواری انسان اون لحظه ای از بین میره که میبینه دیگه مفید نیست. این حس تو آدمای مختلف درجه بندی داره و در من که خودمو سرباز خدا رو زمین میدونم با حداکثر شدت وجود داره. فک کنم اگه یروزی بفهمم دیگه نمیتونم به کسی کمک کنم اون روز مرگ خودمو از خدا بخام. 

یه مریض ام اسی رو میشناسم که گاه گاهی بهش سر میزدم. جمعه عصر بعد یک دلتنگی شدید برای پدرجان به فکرم زد بجای چرخ الکی و بی هدف تو خیابون برم به این خانوم سر بزنم و همینکارو کردم. عجیب هم نتیجه داد. 

دیشب پسر این خانوم برام مسیج زده که هر دفعه که میاین عیادت مامانم تا چند روز مادرم پر انرژیه و از من خواست بیشتر برم دیدن مادرشون و چون این بچه مدرسه ایه و روزا نیست برام نوشت که کلید خونشون رو برام ساخته تا هر وقت دلم خواست برم اونحا. 

ازونجا که دایما دنبال نشونه هایی از طرف خدا هستم و میدونم صدامو میشنفه و بهم جوابهای روشن و واضح میده اینو فرمان متقن خدا دونستم و نور خدا به قلبم تابید.

از طرف دیگه با اینکه با همسر یه بحث لفظی کرده بودم و تهدید به اینکه میرم تو شهر مجاور خونه میگیرم تا اونم مجبور شه که بیاد یه افت انرژی شدیدی کرده بودم و از عصر نتونسته بودم از تو تخت بیرون بیام. همسر هم با ناراحتی از خونه بیرون رفته بود و در جواب من گفته بود که فردا براتون دنبال خونه میگردم. اما آخر شب که اومد خونه صدام زد که میشه بیای باهات حرف بزنم؟ بماند که من خودمو بخاب زدم اما ته دلم خوشحال شدم که هنوز به من نیازمنده و با صحبت کردن با من تخلیه میشه. 

اینم یه جواب دیگه بود تا صبح به جبران دیشب بلند شم و برم نون تازه بخرم و یه میز صبحونه متفاوت بچینم تا اینجوری نشون بدم من هنوز هستم. 

از خدای مهربون درخاست میکنم به من سعه صدر بده تا این روزهای سخت رو بگذرونم. هر چند که مطمینم بعد این زندگیم وارد مرحله دیگه ای از بازی میشه . زندگی عین بازی کامپیوتریه. تا یه مرحله رو یاد میگیری وارد مرحله سختتر میشی. مهم اینه که داری بازی میکنی و این بازی تا مرحله آخر یعنی مرگ ادامه داره. کافیه کم نیاری. یا حق

نیمه دوم زندگی یک زن...