بیماری

گفته بودم که همسر وسواس بیماری داره. یعنی دایما فکر میکنه بیماره. این موضوع تو خوانوادشون خیلی رواج داره. بیشترین قسمتی هم که دایما روش حساسه کبدشه. یکسره میپرسه چشمم زرده؟ هر چی میگم این افکار مسخره چیه باز کار خودشو میکنه. خونه پره از دارو شیمیایی و داروی گیاهی. من خودم تا رو به قبله نشم دکتر نمیرم و دارو نمیخورم. دم نوش گیاهی رو از باب تفریح دوست دارم. 

پارسال یه کلینیک تخصصی کبد پیدا کرد و رفت دکتر. منم گفتم بذار خیالش جمع شه که چیزیش نیست. همسر 105 کیلو بود. با قد 185. دکتر بعد دیدن جواب سونو و آنزیمهای کبدیش گفت برو ده کیلو وزن کم کن و دوباره سونو جدید بده بعد بیا تا با هم حرف بزنیم. در سونو گرافی چربی کبد بصورت لکه هایی با گرید A دیده میشد که از دید من با اون وزن صددرصد طبیعی بود و اصلا بیماری محسوب نمیشد. اما همسر دایما میگفت کبدم از کار افتاده و ....خلاصه با رژیم خاص خودش و خوردن کاسنی و شاه تره و خارمریم و ریشه زرشک خودشو درمان کرد. 

از ترس از کارافتادگی کبد غذاش رو نصف کرد. پیاده روی رو گذاشت تو برنامه روزانه اش جوریکه گاهی شبا تو تاریکی رو تردمیلراه میرفت. خوردن چربی رو قطع کرد. دارو گیاهی هم که قربونش برم. 

منم مجبور بودم راه بیام. وزنش شد 95 کیلو و سونوی جدید هم نشون داد تموم لکه های چربی از کبد پاک شده. 

اما تو یکی دو ماه اخیر وزنش داره به سرعت پایین میاد بدون داشتن رژیم قبلی. گفتم آزمایش تیرویید بده شاید دچار پرکاری شده. خدا بداد برسه. این روزا تموم وقت به مطالعه در مورد تیرووید و دارو و ... اینا میگذرونه. حالا هر کی میپرسه حالت چطوره ناله میکنه که مریضم و تیروییدم مشکل داره و هر حالتی رو ربط میده به این موضوع. هر چی من از اظهار عجز بدم میاد دقیقا این عکسش. این شبا با وجود کمردرد میرم پیاده روی . 

یا جوری ورزش میکنم که کسی باور نمیکنه من درد دارم. از ناله بدم میاد. از اینکه دیگران ترحم کنن بدم میاد. از خوردن قرص و دکتر بدم میاد. 

تزم اینه یا باید مقاومت کنه و قوی باشه یا بره زیر خاک. 

امثال  ما آدما راه میرن راه میرن یهو از پا میفتن اونم برا همیشه. از خدا میخام یطوری نشه گرفتار دارو دوا شم. اصلا تحملشو ندارم. 

خدا همه مریضارو شفا بده . روم نمیشه به همسر بگم بجای این همه دوا درمون برو پیش یه روانپزشک تا روانتو درمان کنه. از خدا براش شفا میخام به حق جدش

نیمه دوم زندگی یک زن...