بنام خداوند بخشنده مهربان

آموزشی مهدی تموم شده و امروز بی خبر اومد. از دیدن موهای کوتاه شده اش و صورت نحیفش با اون دندونای سفید و مرتب کلی خندیدم . اما خنده ام بیشتر از شادی بود و نتونستم احساسمو پنهان کنم.

حس مادری نسبت به فرزندش. فرزند که نه. فرزندخوانده. منو که دید چشمهاش قرمز شد . فهمیدم بغض داره. اما چشمش به همسر که افتاد نتونست خودشو کنترل کنه و اشکاش اومد پایین. همسر مثل یه پدر بغلش کرد و بهش گفت مرد که گریه نمیکنه.

تو این فشارهای جسمی و روحی هیجان موبایل پدرم و اومدن مهدی انرژیمو کشید بالا. خدا رو شکر بابت همه چیز. اینکه هیچ وقت تنهامون نمیذاره. اینکه درست تو لحظه هایی که داره به مو میرسه کمک میکنه تا پاره نشه.

کافیه صداش کنی. ممکن نیست جوابتو نده.

نیمه دوم زندگی یک زن...