دوستان دور اما نزدیک

جمعه آرومیه. خونه مرتب شده. با اینکه هنوز نتونستم اون رابطه حسی رو با همسر ایجاد کنم اما روابط صمیمیه. 

از لحظه ای که پست دیروز رو نوشتم آتیش درونم کمرنگ شد. خاصیت این خونه مجازی برای من اینه. میگن نوشتن آدمو آروم میکنه. اما من عمیقتر میبینم. وقتی من حسم رو مینویسم ذره ذره شو از رو دوشم بر میدارم و با شما تقسیم میکنم. چقدر خوبه شماها هستید . من شرمنده همتون هستم.

منی که ادعا میکنم تنهام و هیچ کس رو ندارم حالا یه عده آدم رو خدا فرستاده که تنهاییای زمینیمو پر کنن و اون به عنوان انیس آسمونی احد باقی بمونه.

میخام یکی یکیتونو اسم ببرم. میترسم کسی جا بمونه و دلگیری پیش بیاد.اما از همین راه دور دست تک تکتونو میبوسم و براتون آرزوی بهترینها رو میکنم. مرسی هستید. 

نیمه دوم زندگی یک زن...